www.priscillabrusselaars.nl

Lagom

Brusselaars — Sat, 19 Jan 2019 16:44:02 +0000

Volgens een oude mythe zou het Zweedse woord lagom slaan op de maaltijden van vroeger, die de boeren samen deelden. Men at uit dezelfde pot en dronk uit dezelfde beker. Het doel was om ‘voor de hele club’ voldoende te hebben.

Tegenwoordig heeft lagom een iets andere betekenis: ‘de Zweedse kunst van een leven in balans’. En zonder dat wij ons er bewust van zijn, is team Buro Rietveld best wel ‘lagom’. Wij zijn een hecht team met de juiste mix aan mensen. Van alle disciplines precies genoeg dus. Wij houden elkaar scherp en delen kennis & inspiratie met elkaar, zonder betweterig te zijn.
Maar hoe behoud je met elkaar de juiste balans? Wij adviseren klanten over duurzame inzetbaarheid en employer branding. Mensen werven én behouden. Dat geldt voor onze klanten, maar natuurlijk ook voor ons als buro. Practice what you preach. Zorgen voor mooie opdrachten, een goede werksfeer creëren én behouden.

Zelf bereide pot
Als team werken wij hard, soms tot slapeloze nachten toe, maar onze eindbaas Kees Jan weet als geen ander de balans goed te bewaken. We werken op de mooiste plek van Rotterdam, tussen de schaapjes en het groen. Daarnaast eten we regelmatig ‘van zijn zelf bereide pot’ en drinken wij uit dezelfde karaf. Wie ons volgt op Facebook of ons als bureau beter kent, weet waar ik het over heb.

Stockholm als toetje
En om maar in eettermen te blijven: de spreekwoordelijke kers op de taart kregen wij enige tijd geleden. Team Buro Rietveld vloog – toeval of niet – richting Stockholm. Het harde werken werd beloond, waarbij onze client service director – tijdelijk reisleidster – de juiste balans vond tussen stad, natuur, inspiratie, Scandinavische hipheid en culinaire verwennerij.

Uit balans
Van een mindfulness-sessie hangend in een net boven de receptie van ons Downtown Camper hotel tot over het water scheurend de stad uit, de natuur in. Het was een top weekend. Wat mij het meest is bijgebleven, is museum Fotografistika. Daar raakten wij allemaal weer even prettig uit balans van de The Extraordinary World of Christian Tagliavini. Hem aan het werk zien bezorgde ons al bijna een burn out. Die moet zich nog even verdiepen in ‘de Zweedse kunst van een leven in balans’. Of niet natuurlijk. Oordeel zelf en check zijn werk. Wij waren onder de indruk.

Ha en trevlig dag!

100% slaafvrij, 100% gefaald.

Brusselaars — Wed, 13 Apr 2016 14:48:25 +0000

Als je jezelf een doel stelt, heb je dan gefaald als je je doelstelling na 10 jaar bikkelen niet hebt gehaald? Teun van de Keuken, het gezicht van Tony Chocolony baalt. En dat siert hem. Het verhaal is bekend. De mensen achter “de Keuringsdienst van Waarde” stellen de cacao-industrie aan de kaak. Wij, als chocoladeliefhebber, zijn schuldig aan slavernij. Kinderen en volwassenen werken onder zeer slechte omstandigheden in de cacao-industrie en wij houden dat in stand. Zij zijn ook niet vrij om te vertrekken. Dat raakt ons. Tony Chocolony draagt hun prachtige doelstelling absoluut voor de volle 100% uit. Het design, de communicatie en zelfs de ongelijke stukjes in de reep voldoen aan dat gedachtegoed. Het is ongelijk verdeeld in de wereld, dus zijn de stukjes chocola dat ook. Mooi vind ik dat. Het design van Tony Chocolony is opvallend, communicatief en zeer consequent doorgevoerd. Ik was alleen al voor het design gevallen. Als het dan ook nog slaafvrij is…

Ik moet zeggen dat ik teleurgesteld was toen ik Teun hoorde zeggen dat het helemaal niet slaafvrij is. Sterker nog, de situatie daar is nog slechter geworden. Hijzelf noemt dat bitter.

100% slaafvrije chocola. Die claim is allang van de verpakking verdwenen. Het blijkt niet haalbaar te zijn. Als het product Tony Chocolony zelf onderwerp zou zijn van het programma “Keuringsdienst van Waarde” dan zou die claim al snel ontkracht worden. Wat overeind blijft is het verhaal, de intenties en de boodschap. Deze zijn zo oprecht en authentiek. Het mag dan nog geen effect hebben gehad op “de politiek” of “het systeem” maar het heeft wel gezorgd voor erkenning van een structureel probleem en gedragsverandering bij de consument. Het blijft tenslotte een verhaal wat je raakt. Tony Chocolony is ontstaan vanuit echte principes. De doelstelling is (nog) niet gehaald, maar iedereen weet wél waar het product voor staat, wat hun beweegredenen zijn en welke gedragsverandering ze bij ons, de chocolaverslaafden, teweeg willen brengen.

In mijn ogen zijn zij 100% geslaagd in het uitdragen van die boodschap zowel in tekst als design.

Teun baalt, en wij balen met hem mee! En wat doe je als je ergens van baalt? Precies! Chocola eten. Wel de “minst slechte” uit het schap natuurlijk. Zo kunnen we de cacao-industrie samen van binnenuit blijven aanspreken.

Good artist copy, great artist steal

Brusselaars — Fri, 26 Feb 2016 09:48:36 +0000

Het kan je niet ontgaan zijn. Daan Roosegaarde loopt weg tijdens College Tour. Hij voelt zich aangevallen in zijn oprechtheid n.a.v. een interview op film met Bob Ursum. Deze man werkt al 16 jaar aan de techniek achter de Smog Free Tower van Daan. De media zit er bovenop. De Volkskrant wijdt er een hele spread aan. Er ontstaan 2 kampen. De voor- en tegenstanders van Daan. De discussie gaat over het strijken met de eer, over ego’s en of een idee is toe te schrijven aan 1 iemand. Zoals Daan zelf zegt; alles is al een keer gedaan. De kracht van Daan Roosegaarde is dat hij – vanuit zijn enorme behoefte om een mooiere duurzame wereld te creëren – ideeën en technieken samensmelt en zichtbaar maakt voor het grote publiek. Hij blijft vragen stellen. “Wat als we dit… Of zou het mogelijk zijn om zus…” Volgens mij is dat de basis van de door Studio Roosegaarde gerealiseerde projecten.

Ik had nog nooit gehoord van Bob Ursum en wist niet dat zijn techniek al gebruikt werd. En dat is de kracht van Daan. Hij maakt duurzame oplossingen visueel aantrekkelijk. Hij laat ons voelen en zien hoe zijn droomwereld er in de toekomst uit zou kunnen zien. Doet hij dat in zijn eentje? Nee, natuurlijk niet. Heeft Bob Ursum in zijn eentje aan de techniek gewerkt? Nee, natuurlijk niet.

Ik stuit – geïnspireerd door Cor Noltee van Design thinking by doing – online op de volgende TEDex:

“Steal Like An Artist” van Austin Kleon met de volgende quote:

“An artist collect selectively. They only collect what they love. The artist’s job is to collect ideas.”

https://www.youtube.com/watch?v=oww7oB9rjgw

Austin vertelt hierin wat we eigenlijk allemaal wel weten. Alles is al een keer gedaan. Kijk, lees, laat je inspireren en maak je eigen remix.

Daan Roosegaarde voldoet niet meer aan het romantische beeld van een kunstenaar die in zijn eentje op een zolderkamer mooie dingen bedenkt en maakt. Hij heeft een succesvol bedrijf, met veel inspirerende mensen om zich heen. Een mini-imperium die al die mooie projecten financiert en realiseert waar een normaal mens geen brood in ziet. Het is een jongetje met een kinderlijk verlangen naar een betere wereld. De PR-machine draait op dit moment op volle toeren om de kritiek te pareren. Hoge bomen vangen veel wind. Wat bij mij weer leidt tot de volgende vraag:

Wat als… we met echt bestaande bomen windenergie opwekken? Deze zijn er in overvloed, staan er toch en waaien vanzelf met de wind mee. Geen onsierlijke windparken meer nodig, maar de natuur zijn werk laten doen, in haar volle glorie. Daan, ik wil óók graag een betere en duurzame wereld, ik heb er alleen niet – zoals jij – mijn levensdoel van gemaakt. Ik hoop dat je ons altijd kan blijven verbazen met de vragen die je jezelf en ons stelt. Mijn gekke gedachte over “echt natuurlijke windenergie” m.b.v. bestaande bomen mag je doorontwikkelen. En mocht het ooit wat worden, ik hoef er geen credit voor. Het lijkt mij supergaaf!

Relaties

Brusselaars — Mon, 08 Feb 2016 18:48:27 +0000

Ik word de laatste maanden regelmatig gebeld door telefonische verkopers. Ongetwijfeld stuk voor stuk aardige mensen. De een heeft er wat meer zin in dan de ander, het lijkt mij dan ook een frustrerend beroep. Je moet toch iets door iemands strot duwen waar hij niet op zit te wachten. Het is in ieder geval niet de weg van de minste weerstand. Gisteren had ik wederom een verkoper die mij telefoon/internet kon aanbieden met 15% korting.

“Maar er verandert niets mevrouw en u hoeft zelf niets te ondernemen”.

Ik spreek een duidelijk “Nee, dank u” uit en krijg nogmaals het aanbod te horen. Alsof ik hem de eerste keer niet goed begrepen zou hebben. Met als slotzin: “en er verandert helemaal niets, mevrouw”. En daar zit hem nu de crux. Er verandert nl. heel veel als je achter iedere prijsvechter aanrent. Mijn relatie met mijn huidige telefoonaanbieder nl. De service die dit bedrijf biedt. De relatie van mij met het bedrijf die ik al enige tijd heb waardoor ik geen nummer ben maar een klant. Zij hebben mij fantastisch geholpen tijdens de verhuizing. Bouwen en vertrouwen.

Zelf heb ik ook lange relaties met klanten en met bepaalde leveranciers. Ik kan op hen bouwen en vertrouwen en zij helpen mij altijd uit de brand mocht dat nodig zijn. Dat waardeer ik enorm. Zo kan ik op mijn beurt weer míjn klanten bedienen zoals ze dat van ons gewend zijn. En zij die van hen. Bouwen en vertrouwen.

Ik had deze man natuurlijk het volgende dilemma voor moeten leggen:

Als je een vrouw tegen komt die jouw 15% kan uitsparen omdat ze haar boodschappen doet bij de Lidl en haar kleding koopt bij H&M ruil je je huidige vrouw dan ook in?

Laat het duidelijk zijn, ik ben van de lange relatie en ik hoop voor zijn vrouw hij ook.

Toeschouwer vs deelnemer

Brusselaars — Thu, 04 Feb 2016 08:02:05 +0000

Sinds een paar jaar sta ik als een echte toeschouwer langs de lijn van het hockeyveld. Ik heb slechts alleen hockey-kijk-ervaring wat ik dan ook met veel plezier doe. Ik word tenslotte niet gehinderd door een zekere mate van kennis van de spelregels. Ik zie wel dat kennis van bepaalde zaken ook tot veel frustratie kan leiden, met name langs de lijn.

Toeschouwer zijn is in dit geval een fijne bezigheid.

Afgelopen week ben ik naar Amsterdam afgereisd om deel te nemen aan een seminar. Althans dat was mijn intentie. Ik had mijzelf met een latte macchiato gesetteld in de hoek op rij vijf en was van plan om alles als een spons in mij op te nemen. Kennis is tenslotte macht. Al snel werd ik door deze houding betiteld als toeschouwer en niet als deelnemer. De boodschap was duidelijk: je groeit niet door kennis maar vooral door deel te nemen. Doen dus. Ik vind mijzelf een doener, ik creëer tenslotte dingen. Mijn klanten kunnen zien wat ik doe. Maar ben ik dat wel? Wat maakt iemand een toeschouwer en wat maakt iemand een deelnemer? Ik heb een collega gehad die vond dat ze nergens NEE op mocht zeggen. Ze heeft er veel mee bereikt. Zelf heb ik het hilarische boek JA van Danny Wallace gelezen. Een engelse radiopresentator die geadviseerd werd om overal JA op te zeggen. Hij raakte verzeild in situaties waar je – vooral als toeschouwer – enorm om moet lachen, maar wat je niet als deelnemer wil meemaken.

Ik was niet zoals mijn collega en ik ben niet Danny Wallace.

Toeval of niet; de volgende uitspraak van Pippi kruiste mijn pad. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Wat had ik die uitspraak graag in mijn kindertijd meer laten binnenkomen. Want Pipi deed alles, werd niet gehinderd door enige kennis (2×3=4) en was zeker geen toeschouwer.

Deadline

Brusselaars — Sun, 24 Jan 2016 15:59:33 +0000

Raar woord deadline, dode lijn. Ik kreeg er pas mee te maken bij mijn eerste echte baan bij een communicatie-advies bureau. Ik heb er 12 jaar gewerkt en heb tegen behoorlijk wat deadlines aangehikt. De deadline was vooral de afspraak van de accountmanager met de klant. Die dag, dat tijdstip. Helder, duidelijk, handig. Want creatieven blijven maar schaven aan hun ontwerpen. Het kan altijd beter en het is nooit af. Deadlines had ik waarschijnlijk al veel eerder tijdens mijn opleiding maar toen noemde men dat niet zo. Er waren opdrachten en die moesten op een bepaalde tijd af.

Een deadline klinkt best dreigend maar is onderhandelbaar, weet ik uit ervaring. Er gebeurt nl. helemaal niets als je een klant belt met de mededeling dat je er bijna uit bent maar nét even meer tijd nodig hebt om dingen te onderzoeken. Sterker nog, het wordt enorm gewaardeerd. Ik neem mijn werk serieus.

Natuurlijke deadlines zijn er ook. Daar valt veel minder mee te onderhandelen, opwarming van de aarde, CO2 enz. Onomkeerbare processen waar we echt afspraken over moeten maken, anders gaat het serieus mis. De letterlijke vertaling van deadline moet in deze serieus genomen worden. Een andere natuurlijke deadline die ik persoonlijk heb mogen ondervinden is de bevalling. Daar staat ook een keiharde deadline voor. Als je kind zich niet houdt aan de maximale overschrijding van de uitgerekende datum dan wordt hij of zij gehaald. De meest pijnlijke deadline uit mijn leven en niet onderhandelbaar.

Deadlines kun je ook je zelf opleggen. Zowel zakelijk (wat wil ik bereiken), als privé (voor welke afstand ga ik trainen). Dat moet ook, anders zit er geen beweging in. De deadline voor deze blog bijvoorbeeld. En jawel, die is gehaald… En nee, er verandert niets. Nu nog doorzetten en met regelmaat een blog schrijven, anders eindigt deze deadline alsnog in een doodlopende lijn.