Sinds een paar jaar sta ik als een echte toeschouwer langs de lijn van het hockeyveld. Ik heb slechts alleen hockey-kijk-ervaring wat ik dan ook met veel plezier doe. Ik word tenslotte niet gehinderd door een zekere mate van kennis van de spelregels. Ik zie wel dat kennis van bepaalde zaken ook tot veel frustratie kan leiden, met name langs de lijn.

Toeschouwer zijn is in dit geval een fijne bezigheid.

Afgelopen week ben ik naar Amsterdam afgereisd om deel te nemen aan een seminar. Althans dat was mijn intentie. Ik had mijzelf met een latte macchiato gesetteld in de hoek op rij vijf en was van plan om alles als een spons in mij op te nemen. Kennis is tenslotte macht. Al snel werd ik door deze houding betiteld als toeschouwer en niet als deelnemer. De boodschap was duidelijk: je groeit niet door kennis maar vooral door deel te nemen. Doen dus. Ik vind mijzelf een doener, ik creëer tenslotte dingen. Mijn klanten kunnen zien wat ik doe. Maar ben ik dat wel? Wat maakt iemand een toeschouwer en wat maakt iemand een deelnemer? Ik heb een collega gehad die vond dat ze nergens NEE op mocht zeggen. Ze heeft er veel mee bereikt. Zelf heb ik het hilarische boek JA van Danny Wallace gelezen. Een engelse radiopresentator die geadviseerd werd om overal JA op te zeggen. Hij raakte verzeild in situaties waar je – vooral als toeschouwer – enorm om moet lachen, maar wat je niet als deelnemer wil meemaken.

Ik was niet zoals mijn collega en ik ben niet Danny Wallace.

Toeval of niet; de volgende uitspraak van Pippi kruiste mijn pad. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Wat had ik die uitspraak graag in mijn kindertijd meer laten binnenkomen. Want Pipi deed alles, werd niet gehinderd door enige kennis (2×3=4) en was zeker geen toeschouwer.